podkład muzyczny

– Jeszcze płaszcz! – krzyczy Maciek, gdy po wyskoczeniu z samochodu zaczynam biec w stronę krakowskich peronów. Pociąg do Warszawy ma odjechać za 2 minuty. Trzeba przyznać, że jako kierowca Maciek dokonał niemożliwego – ominął wszystkie korki i dostarczył mnie w 20 minut z obrzeży miasta do centrum.
– Dzięki! – odpowiadam.

Pociąg spółki PKP Intercity stoi już na głównym dworcu Krakowa. Z okien wystają ludzie, na płycie peronu stoją nieruchomo ich bliscy, a wokół pociągu nerwowo krząta się obsługa.
Wsiadam do ostatniego wagonu. Przeciskając się przez korytarz, słyszę jeszcze przeciągły gwizd, zza okien dochodzi mnie zdenerwowany krzyk obsługi w stronę jakiegoś pasażera: „wsiadać!”.
Przechodzę śluzą do drugiego wagonu, mijany pracownik PKP mówi do krótkofalówki”…104 – ruszaj”.
Czuję szarpnięcie. Ruszamy. Po chwili bliscy pasażerów stojący na peronie stają się odległymi.

Zaglądam do mojego przedziału. Osiem miejsc, trzy osoby w środku. Wchodzę jako czwarty.
Przy drzwiach siedzi młoda Azjatka zwrócona przodem do kierunku jazdy. Naprzeciwko niej siedzi mężczyzna w średnim wieku. Typ wytrawnego podróżnika. Miejsce przy oknie, tyłem do kierunku jazdy zajmuje kobieta – na oko 30-tka.
Kierując się logiką, zasadami równomiernego rozłożenia pasażerów, czy nawet samą jakością mojej podróży, powinienem zająć wolne miejsce przy oknie.
Siadam jednak obok podróżnika.
Planuję czytać książkę, z tego miejsca będę miał też dobry widok na piękną skośnooką dziewczynę.

Zawsze chciałem skosztować życia z Azjatką. Podobają mi się. Pamiętam, że wiele lat temu miałem nawet jednonocny romans z egzotyczną dziewczyną o imieniu na Q… Spędziliśmy noc na rozmowach i tańcach w klubach. Byłem wtedy w związku i pomimo moich ciągot do wschodniej urody nie zdecydowałem się na seks.
Nad ranem rozstaliśmy się, nie biorąc do siebie telefonów.

Wracam myślami do mojego przedziału. Wieszam płaszcz na haku, wyjmuję książkę i wrzucam resztę mojego bagażu na górę.
– Dokąd jedziesz? – nagle pyta Azjatka.
Rozglądam się zdumiony po przedziale, zastanawiając się, czy pytanie na pewno było skierowane do mnie. Bizneswoman pracuje na iPadzie, podróżnik czyta gazetę. Czuję na sobie spojrzenie pięknych ciemnych oczu.
– Do Warszawy – odpowiadam.
– Po co? – pytają usta dziewczyny. Ciekawskie spojrzenie nie zostaje ze mnie zdjęte ani na chwilę.
– Mam spotkanie biznesowe – staram się po sobie nie poznać, że jestem zaskoczony obrotem spraw.

Przesiadam się koło dziewczyny i zaczynamy rozmawiać. O pierdołach. O pogodzie. O naszej podróży. O tym, że nie zdążyła jeszcze kupić biletu.
Mija godzina, pula moich możliwości rozmowy na tematy ogólne, lekkie i przyjemnie szybko się wyczerpuje, a przecież pozostały jeszcze dwie godziny. Nie wiem, czy dziewczyna czyta mi w myślach, czy to zbieg okoliczności, ale nagle wstaje i stwierdza, że idzie coś zjeść.
Przyjmuję to z ulgą, chciałbym zostawić po sobie dobre wrażenie, ale (sięgając po metaforę ze świata piłki nożnej) jestem zmęczony i czuję, że nie będę miał siły dotrwać do końca rozgrywki przy tempie jakie narzuciła.

Gdy wychodzi, sięgam po książkę, stukot pociągu chwilę później mnie usypia…

Budzę się, dziewczyna siedzi obok mnie. Próbuję się ułożyć do snu jeszcze raz, ale jest mi bardzo niewygodnie w każdej pozycji.
– Nie możesz spać? – pyta dziewczyna. – Niewygodnie ci?
Kiwam twierdząco głową.
W tym momencie dzieje się rzecz, którą zapamiętam do końca życia.
Dziewczyna wtula się we mnie. Jej głowa przyjemnie układa się na moim ramieniu.
– Lepiej? – wyszeptała. Nie wiem, co odpowiedzieć.
Czas w przedziale zastyga w miejscu, podróżnik gdzieś zniknął, bizneswoman drzemie, pociąg mknie do przodu, krajobraz za oknami jest tylko niewyraźną wstęgą.
Z rozkoszą poddaję się sytuacji.
Trzymam ją mocno w ramionach, jej dłoń zaciska się miękko na mojej ręce, czuję zapach jej włosów. Moje myśli pędzą chaotycznie we wszystkie strony.
Jest mi przyjemnie, los właśnie podał mi na talerzu kawałek z tortu moich marzeń o byciu z właśnie taką kobietą. Serce bije mi jak szalone. Podobnie jak w sytuacji zagrożenia życia.

Moje myśli, do tej pory chaotycznie odbijające się od ścian czaszki, wreszcie spływają w jeden potok. DLACZEGO?

Zrobiła coś niemoralnego podczas swojego wyskoku do Krakowa i rozpaczliwie potrzebowała ciepła mężczyzny.
A może jest nimfomanką.
A może to taka kultura.
A może czerpie satysfakcję z manipulowania innymi.
A może to przeznaczenie, o którym opowiadają staruszkowie trzymający się za pomarszczone ręce.
A może jest pewna siebie i wyciąga rękę, żeby czerpać od życia to, na co ma ochotę.
A może skoro nie kupiła biletu, to nie ma kasy, próbuje mnie uwieść, przyjdzie konduktor, ona powie, że nie ma biletu i nie ma na bilet i spojrzy na mnie tymi swoimi ciemnymi i pięknymi oczami mówiącymi „zapłać za mnie”.
Ha! Nie dam się żadnej femme fatale. Jak przyjdzie konduktor i ona popatrzy na mnie wyczekująco, to wstanę, spojrzę na nią z kamiennym obliczem skurwysyna, rzucę w nią pomiętą stówką wyszarpniętą z kieszeni moich dżinsów, pozbieram rzeczy i opuszczę ją jak jakąś tanią dziwkę.

Jak na zawołanie, drzwi do przedziału otwiera szarpnięciem konduktor. Sprawdza nasze bilety. Dziewczyna uśmiecha się do niego, sięga do torebki, wyciąga banknot i prosi o bilet do Warszawy Zachodniej. Płaci świeżym i prostym jak spod żelazka banknotem stuzłotowym, który patrzy na mnie z wyrzutem oczami Władysława Jagiełły.
Momentalnie robi mi się głupio z powodu moich ostatnich myśli.
A gdyby nawet nie miała pieniędzy, bo ktoś jej ukradł portfel, a ja wcieliłbym mój plan w życie? Skrzywdziłbym niewinną osobę, tylko po to, żeby moje było na wierzchu?
Przytulam ją mocniej.

Dojeżdżamy do Warszawy. Wysiada stację przede mną. Zostawiam wszystkie moje rzeczy w przedziale i pomagam jej wynieść walizkę. Zauważam, że jej bagaż jest całkiem spory jak na wspomniany przez nią powrót z jednodniowego wypadu.
Stoimy na pustym peronie.
Ostatnie przytulenie.
Słyszę bardzo ciche pytanie. Pewnie tak – odpowiadam równie cicho.
Spoglądam na mój wagon. Puszczam ją, nasze palce muskają się po raz ostatni i wsiadam do mojego pociągu.
Wracam do mojego bagażu.
Wszystkimi siłami staram się powstrzymać przed odwróceniem się. Czuję szarpnięcie. Zobojętniała, niewzruszona sterta żelastwa rusza.
Bliscy ponownie stają się odległymi.

Wysiadam na mojej stacji. Przy wyjściu z dworca centralnego siedzi facet i gra na harmonii temat miłosny z filmu “Titanic”. Zatrzymuję się, uśmiecham, wrzucam muzykowi monetę i ruszam, żeby utonąć w szarych odmętach Warszawy.